Informacje ogólne o Zgromadzeniu

Służebniczki starowiejskie są jednym z czterech istniejących  zgromadzeń zakonnych, wyodrębnionych ze Zgromadzenia Sióstr Służebniczek, założonego w Wielkopolsce 3 maja 1850 r. przez bł. Edmunda Bojanowskiego. Autonomię Służebniczki starowiejskie uzyskały w roku 1866. Zatwierdzenie Zgromadzenia  przez  Stolicę Apostolską miało miejsce 9 grudnia 1930 r. Rodzina zakonna sióstr Służebniczek starowiejskich posiada sześć prowincji w tym: cztery w Polsce i dwie zagraniczne, a także wspólnoty zakonne w Europie Zachodniej i Wschodniej.

DOM GENERALNY:
Stara Wieś 460
36-200 Brzozów,
tel. (0-13) 434 14 76, fax 434 15 10
e-mail: general.house@interia.pl
www.sluzebniczkiNMP.pl
przełożona generalna: m. Dorota Baranowska

Początki Zgromadzenia

Już  za życia założyciela, bł. Edmunda Bojanowskiego siostry służebniczki, nazwane potocznie „starowiejskimi” (od miejscowości Stara Wieś), podjęły pracę na terenach leżących poza granicami poszczególnych zaborów. Najwcześniej, bo 31.XI.1861 r. została założona pierwsza ochronka w Galicji – we wsi Podzwierzyniec koło Łańcuta. Wkrótce po otwarciu placówki, zaczęły zgłaszać się kandydatki do życia zakonnego w nowym zgromadzeniu. Dlatego 12.IX.1862 roku także w Galicji został otwarty nowicjat. Dnia 2.X.1863 roku przeniesiono nowicjat z Podzwierzyńca, do Starej Wsi koło Brzozowa, w diecezji przemyskiej.

Rozwój zgromadzenia został zakłócony przez działania władz zaborczych.  Dnia 14.IX.1866 r. domy położone na terenie Galicji (w diecezji przemyskiej i archidiecezji lwowskiej) otrzymały tymczasowe prawo utrzymania istniejących placówek: w Starej Wsi, Łańcucie, Biłce Szlacheckiej i Żużelu. Jednak jego ceną było formalne zerwanie jedności z siostrami w Wielkopolsce. W tej sytuacji bł. Edmund Bojanowski swą troskę skierował na utrzymanie duchowej jedności, czego wyrazem stała się jego korespondencja prowadzona z przełożoną w Starej Wsi s. Leoną Jankiewicz i innymi siostrami.  W 1904 roku Ojciec Święty Pius X wydał dla zgromadzenia dekret pochwalny, w 1930 roku Pius XI zatwierdził je, a w 1940 r. Pius XII ostatecznie zatwierdził także jego Konstytucje.

II wojna światowa

W czasie II wojny światowej, pomimo licznych trudności i represji spowodowanych polityką okupanta: osadzenia sióstr w obozach koncentracyjnym (4 w Oświęcimiu) oraz zamykania domów zakonnych w części wcielonej do Rzeszy, jeżeli było to możliwe, służebniczki nie przerwały swojej pracy. Podobnie jak w latach I wojny, siostry rozszerzyły zakres prac, zwłaszcza na polu charytatywnym: niosły pomoc chorym, ubogim, więźniom, uchodźcom, Izraelitom. Prowadziły punkty dożywiania, z narażeniem życia jako nauczycielki prowadziły w szkołach tajne nauczanie. Pracowały wśród rannych żołnierzy w szpitalach polowych i na liniach frontu. Same także dzieliły los uciekinierów, wysiedlonych i repatriantów. We wspomnianym okresie zgromadzenie poniosło znaczne straty.

Lata powojenne

W pierwszych latach powojennych zgromadzenie reaktywowało wiele zlikwidowanych przez okupanta placówek i zakładało nowe. Po repatriacji ze Wschodu siostry podjęły pracę także na Śląsku, Ziemi Lubuskiej i Pomorzu Zachodnim. Wkrótce jednak „Władza Ludowa” zakwestionowała obecność osób zakonnych w instytucjach państwowych. Najpierw, bo od 1949 r. siostry były usuwane ze szkół, państwowych przedszkoli i mieszkań na terenie szpitali. Nieco później, bo w latach 1961 – 1963 odebrano zgromadzeniu domy dziecka oraz przedszkola, pozostawiając jedynie domy opieki dla osób w podeszłym wieku, zakłady dla dzieci specjalnej troski i dom dziecka fundacji Ojca Św. Piusa XI w Chotomowie. Ze 174 ochronek istniejących w 1947 roku, udało się przez cały okres PRL ocalić zaledwie 20, które funkcjonowały pod nazwą „przechowalni dzieci” lub „punktów katechetycznych”. W latach reżimu komunistycznego zgromadzenie doświadczyło także różnych szykan ze strony struktur administracji państwowej. Po usunięciu nauki religii ze szkół, szczególne znaczenie miał udział sióstr w katechizacji prowadzonej w przykościelnych punktach. Siostry organizowały także rekolekcje, dni skupienia oraz różne formy „wakacji z Bogiem” dla dzieci i młodzieży.

Przemiany, jakie dokonały się w Polsce po 1980 roku, a szczególnie po 1989, umożliwiły siostrom służebniczkom ponowne objęcie opieką dzieci w przedszkolach i własnych ochronkach, a miejscem pracy sióstr katechetek ponownie stały się szkoły i państwowe przedszkola. Znów zostały zatrudnione w szpitalach.

Podczas pobytu w Polsce w 1999 roku Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował założyciela służebniczek Edmunda Bojanowskiego oraz – w gronie 108 Męczenników II wojny światowej – służebniczkę starowiejską s. Katarzynę Celestynę Faron (1913 – 1944), która poniosła śmierć męczeńską w Auschwitz. Aktualnie trwają kolejne procesy beatyfikacyjne sług Bożych: s. Leonii Marii Nastał (1903–1940) oraz sióstr, włączonych w proces II grupy Męczenników II wojny światowej – s. Franciszki Romualdy Grzanki (ur. 1901 – +1941 w Nonnenlager Schmückert) i s. Joanny Hiacynty Luli (ur. 1915 – +1943 w Auschwitz).

Obecnie 1250 sióstr pracuje w 230 domach – w kraju i za granicą (w Polsce na 167 placówkach – 4 prowincje: przemyska, krakowska, tarnowska i łódzka; pozostałe siostry za granicą: na 10 placówkach na Ukrainie, 3 w Mołdawii, 4 w Rosji [Moskwa i 3 domy na Syberii]; 4 w Europie Zachodniej, 6 w USA, 1 na Jamajce, 1 na Filipinach oraz na 34 placówkach misyjnych w Afryce: 25 w Zambii, 4 w RPA, 3 w Malawi i 2 w Tanzanii).

linki:

  1. Historia Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP NP

https://view.genial.ly/5ecc1cf009d27b0d2e74f901/presentation-historia-zgromadzenia

  1. Założyciel – bł. Edmund Bojanowski

https://view.genial.ly/5edfe966fa7f690d0c884045/presentation-bl-edmund-bojanowski

https://www.youtube.com/watch?v=GR4kKqO0QZc

https://www.youtube.com/watch?v=Z3K6v_1p-5g

  1. Błogosłwiona S. Celestyna Faron – męczennica II wojny światowej
    https://view.genial.ly/5ee720122dbd970d0fe9140a/presentation-bl-s-celestyna-faron

https://youtu.be/wBsoW3UbK-Y

  1. S. Leonia Nastał i droga Niemowlęctwa Duchowego
    https://view.genial.ly/5ee9d48edbb68d0d92c54717/presentation-sl-b-s-leonia-maria-nastal

https://www.youtube.com/watch?v=BCDDQMwEjuc

  1. Misje Sióstr Służebniczek
    Film, który odpowiada na pytania:
    Kim są polskie Siostry, które pomagają chorym, opuszczonym, a przede wszystkim dzieciom i sierotom?
    Jak to się stało, że pracują aż w Boliwii oraz w Zambii?
    Na czym polega ich misja?
    Kto jest patronem ich niezwykłych działań?
    https://www.youtube.com/watch?v=QrTV6toMOao
  1. Dla dzieci:

O Edmundzie Bojanowskim dla dzieci- Jak Anioł Stróż zaprowadził Edmunda do nieba
https://www.youtube.com/watch?v=HIWLvuuPm48

Bł. Edmund Bojanowski „Serdecznie Dobry Człowiek” – piosenkahttps://www.youtube.com/watch?v=cuKufqmvibc

Bł.Edmund Bojanowski dla dzieci. Jak Amelka znalazła Boga
https://www.youtube.com/watch?v=GQNAIfY-nKM

Informacje o Siostrach pracujących w Krasiczynie

Siostry przyjechały do Krasiczyna staraniem księżnej Jadwigi z Sanguszków Adamowej Sapieżyny, 4 czerwca 1864 r. i zamieszkały w budynku dworskim przeznaczonym na „ochronkę”. Celem placówki była opieka nad miejscowymi dziećmi w ochronce–szkole. Dzieci starsze uczyły się przedmiotów szkolnych, młodsze miały zapewniona opiekę i wychowanie. Niestety już 20 października rząd austriacki zniósł dom zgromadzenia i siostry musiały opuścić Krasiczyn. Placówka reaktywowana została dopiero 4 stycznia 1867 r. Siostry, które przyjechały do Krasiczyna były już członkiniami autonomicznego Zgromadzenia Służebniczek Galicyjskich. Zamieszkały w tym samym budynku obejmując te same obowiązki wychowawczo-edukacyjne. Pielęgnowały chorych we wsi i opiekowały się kościołem. Pracowały też na roli folwarcznej w celach apostolskich oraz zarobkowych. Prowadziły szkoły również w sąsiednich wioskach: w Krasicach i w Korytnikach. W latach 1877–1899 podejmowały obowiązki pielęgniarskie w szpitaliku ufundowanym przez księżną. W sierpniu 1878 r. w budynku szkolnym utworzona została szkoła ludowa, siostry musiały odstąpić zajmowane pomieszczenia nauczycielowi i od tego czasu siostra już nie uczyła w Krasiczynie. Siostry zamieszkały w budynku szpitala, gdzie wygospodarowano pokój dla sióstr i salkę ochronkową. Nadal prowadziły nauczanie w Krasicach do 1899 r., a w Korytnikach uczyły w dwóch językach polskim i ruskim do 1903 r. Siostry od początku gromadziły młodzież na wieczornice przy czytaniu „Żywotów Świętych” i innych pobożnych książek. Miejsce, w którym znajdowała się ochronka, było oddalone od wsi, dlatego we wrześniu 1893 r. siostry przeprowadziły się na tzw. ”rządcówkę”, którą jednak musiały opuścić i zamieszkały w budynku dworskim, w jednym domu z ekonomem. W 1910 r. s. Gabriela Fedyk rodaczka krasiczyńska otrzymała w spadku dom rodzinny, leżący w sąsiedztwie parku Sapiehów. Dom został wyremontowany w 1913 r. kosztem księcia Władysława Sapiehy i w roku następnym siostry zamieszkały w swoim domu. W okresie międzywojennym systematycznie organizowały kursy kroju, szycia i robótek ręcznych w miesiącach zimowych. Od 1933 r. prowadziły KSMŻ, również w Śliwnicy. Organizowały spotkania, przygotowywały przedstawienia, dostarczały odpowiednich lektur. Siostry też przez lata zajmowały się sierotami, które z różnych przyczyn losowych trafiały do domu sióstr, często z ramienia dworu. Sapiehowie planowali budowę ochronki na początku lat 20. XX w., ale budowa została rozpoczęta dopiero w 1937 r. Siostry na czas budowy zamieszkały w budynkach dworskich wraz z kucharzem, gdyż części ze starego domu zostały użyte do budowy nowego np. okna, drzwi, krokwie. Do nowego domu wprowadziły się w 1938 r. Wybuch wojny przeszkodził w przepisaniu nowego domu na własność zgromadzenia. W kwietniu 1947 r. w domu został utworzony punkt sanitarny z kwaterą lekarza na okres pobytu wojska polskiego do obrony przed napadami band ukraińskich. Przedszkole prowadzone było przez siostry do lipca 1962 r., gdy Wydział Oświaty przy użyciu siły odebrał pomieszczenia przedszkolne i wprowadził personel świecki. Decyzją Powiatowej Rady Narodowej cała realność uznana za własność Po zabraniu przedszkola siostry skupiły się na pracach przykościelnych i katechizacji dzieci, którą prowadziły od 1968 r. w Krasiczynie oraz w punktach katechetycznych w Tarnawcach, Mielnowie, Zalesiu, Korytnikach. Od 1959 r. rozpoczęła pracę siostra organistka. W 1987 r. po wieloletnich staraniach zostały odzyskane pomieszczenia przedszkolne. Rok później została otwarta ochronka dla dzieci. Z chwilą wejścia religii do szkół siostry zaprzestały katechizacji. W ostatnich latach został wykonany remont budynku i rozbudowa poddasza, które przystosowano na mieszkania dla sióstr.

Obecnie służebniczki prowadzą Niepubliczne Przedszkole pw. Św. Józefa.

https://ochronkakrasiczyn.wixsite.com/przedszkole

Wykonują także prace przykościelne (zakrystia, wystrój świątyni i pranie paramentów liturgicznych), jedna siostra jest organistką.Wspólnota Sióstr w Krasiczynie liczy 3 siostry.

JEŚLI POTRZEBUJESZ MODLITWY W JAKIEJŚ INTENCJI – NAPISZ DO NAS:

przedszkole.krasiczyn@interia.pl

 

Zgromadzenie Sióstr Służebniczek NMP NP

Dom św. Józefa

37-741 Krasiczyn 116

tel. 16 671 80 62